Çocuğunuza tuvalet alışkanlığı kazandırırken bilmeniz gereken önemli bir mevzu.
Çiş neyse de çocuğu kakaya alıştırmak zor. Otursa kalkmıyor, kalksa oturmuyor, azıcık bir zorlanma hissetse ağlayarak kaçıyor. Bir de psikologlar çocuğun sıçmasına öyle derin anlamlar yüklemiş ki laf edemiyoruz, korkmasın, çekinmesin, endişelenmesin diye çocuğun tuvalet seanslarını bir şenlik havasına çeviriyoruz.
Bir hafta mumlarla, çakmaklarla ayin yaptıktan sonra baktık ki bizimkinin rahat rahat sıçacağı yok
Ben de baktım ki eşim deprem olacağını hissetmiş karınca gibi evin içinde bir oraya bir buraya seğirtiyor dedim başka yollar deneyelim.
Demez olaydım, benim duyarlılık abidesi eşim hemen psikoloğa gitme fikrini ortaya attı ve bu fikrine ahtapot gibi sekiz kolla sarıldı.
Yok sıçması çok önemliymiş, yok gelecekte birçok şeyini etkileyecekmiş, yok şöyle yok böyle beni kandırdı. Daha doğrusu bezdirdi, kalktık gittik psikoloğa. Anlattı da anlattı, konuştu da konuştu çocuğun bokunu resmen totem yaptık tapar hale geldik.
Bir saatin sonunda vardığımız nokta çocuğun kakasını bir hediye olarak gördüğü ve bunu vermekte nazlandığı yönünde idi.
Ben üzerimden şaşkınlığı atamamışken eşim doktorun bize, bizim sittin sene aklımıza gelmeyecek bir şey söylemiş olmasından dolayı mutluluktan uçuyordu. 2.5 yaşındaki sabi bokunu vermekte nazlanıyormuş çünkü o bir hediyeymiş bize. Lan dedim sıçarım öyle hediyeye, ben her gün iki defa gönderiyorum o hediyeyi İSKİ’ye bu neyin nazı?
Neyse sonuç olarak kakasını yaptığında pasta kesmiştik.
Üstüne de bir boku temsil eden bir mum dikmiştik. Allah’tan devamı gelmedi, bu performansla maaşı pastaya yatırabilirdik.