Hayat

Hayat, gerçekte sahip olduğumuz en büyük şey. Geri kalan her şeyi hayatın içine doldurmaya çalışıyoruz. Mutluluklarımız, üzüntülerimiz, sevinçlerimiz, kederlerimiz, aklınıza gelebilecek her şey hayatımızın içinde. Onun için istediğiniz her şeyi burada bulabilmeniz için gayret edeceğiz. Yer yer sizi mutlu edecek, bazen hüzünlendireceğiz. Ancak hepsi hayatın içinden, sahici ve gerçek olacak.
Cesare Pavese ne diyor: Hayat, yaşantı aramak ԁeğil, kenԁimizi aramaktır. İşte burada kendimizi arama yolculuğunun bir durağı olmak için gayret edeceğiz. Biraz soluklandığınız, düşündüğünüz, eğlendiğiniz, hayatınızın içinde bir nokta olmak için çabalayacağız.
“…
Benim şimdi bu hayat. Bu geçip giden ve ne tuhaftır ki başkasınınmış gibi seyrettiğim bu yaşam benim. Hep öldüğüm zaman kendime tepeden son bir bakış atıp, yukarı yükseleceğimi, ışığa yürüyeceğimi hayal ettim. Ama şimdi hayattayken sıyrıldım sanki bedenimden ve yukarıdan olmasa da dışarıdan bir yerlerden bu kayıp, bu boş, bu olmasa da olur hayatı seyrediyorum. Ne acı ki kendime acıyamıyorum bile, iki damla göz yaşı dökemiyorum şu seyrettiğim aciz, yoksun, tükenmiş ben’e.

Hep böyle sürse razıyım. Hep başkasıymış gibi ben yaşasam hayatımı ve bu ben de onu izlese. Sorumluluk olmayınca, yaptıklarını sanki sen yapmıyormuşçasına izleyince, hiçbir şey seni bağlamayınca, acılarını seyrettiğin sen çekince zor gelmiyor. Üzülmüyor musun? Elbette ki üzülüyorsun, yeri geliyor “hayır o öyle değil!” diye bağırıyorsun, ama sonuçta senin başına gelmiyorsa her ne geliyorsa çok da büyütmüyorsun.

Avuçlarından kayarken hayat, orada değilsen sen, ama sensen aslında oradaki bir acayip oluyorsun. Sonra neden intihar ettiğini hatırlıyorsun işte o zaman yukarı doğru giderken yerde yatan sen’e son bir kez bakabiliyorsun. Oysa çoktan kaymış gitmiş hayat, ne tuhaf ve güzel.
…”